نسخه‌ای که نذر مناطق محروم می‌شود

دکتر کاظم قائمی، یک پزشک شناخته شده در خراسان‌جنوبی است، همان که حافظ قرآن دارای اختلال مغزی را جراحی کرد؛ حافظی که زیر تیغ جراحی قرآن می‌خواند.

این پزشک همواره سعی کرده در طول دوران طبابطش بهترین‌ها را هدیه دهد؛ وقتی هیچ کس از عهده جراحی برنمی‌آید و یا قبول نمی‌کند، دکتر قائمی پیشتاز در عمل جراحی است. او افرادی را عمل می‌کند که پزشکان از آنان قطع امید کرده‌اند و همیشه یک شعار دارد: ما باید کارمان را انجام دهیم و زندگی دست  خداست.

در روزهای کرونایی و رفت و آمد در مطب و بیمارستان به عارضه کرونا دچار می‌شود و همین باعث می‌شود مدتی از خانواده و درمان دور باشد.

او در انتهای عمل جراحی خود به دلیلی بی حالی متوجه کرونای خود می‌شود و اقدامات ایزوله و درمانی را آغاز می‌کند.

فوق تخصص جراحی مغز و اعصاب و رئیس نظام پزشکی خراسان‌جنوبی در گفت‌وگو با ایکنا از خراسان‌جنوبی، از نگرانی‌اش در روزهای ابتدای کرونا می‌گوید؛ از اینکه پیشنهاد داد تا از همان ابتدا بخش‌های کرونا جدا از بخش‌های دیگر شود تا بیماری پخش نشود.

وی توصیه کرد بیماران کرونایی از همان ابتدا خود را قرنطینه کرده و در شهر و در بین مردم رفت و آمد نکنند و این همان راه نجات از بیماری است.

فوق تخصص جراحی مغز و اعصاب بیان کرد: اگر درصد اکسیژن خون بالای ۹۲ را نشان دهد نیازی به بستری شدن نیست مگر اینکه به پایین تر از ۹۱ برسد؛ در طی مدت بیماری از سفارشاتی که پزشکان بر طب سنتی در کنار طب آکادمیک می‌دهند استفاده کنید.

قائمی ادامه داد: بسیاری از همکاران خود را در این راه از دست داده‌ایم و چه خوب است با رعایت پروتکل‌های بهداشتی قدردان این تنهایی و زحمت باشیم.

وی با بیان اینکه دکتر وجدان یکی از همکاران خوب من بود که او را در این راه از دست دادم و  این به معنای رسالت مقدس و خطیر این حرفه است، تصریح کرد: گاهی باید این رسالت را درک  و به مهم بودنش فکر کرد تا بتوان کار بزرگی انجام داد.

او که اکنون از چنگ بیماری کرونا رهایی یافته، سعی کرده بیشتر به بیماران کمک کند؛ بنابراین بار سفر می‌بندد و به مناطق محروم خراسان‌جنوبی که گاهی هیچ پزشکی در دسترس ندارند می‌روند تا درمان هدیه دهد.

رنج نبود پزشک

قائمی می‌گوید: خراسان‌جنوبی با مشکل کمبود پزشک مواجه است و این امر برای ما بسیار سخت است چراکه در برخی از نقاط مردم حتی برای کوچک‌ترین کار پزشکی گاهی درمانده‌اند.

وی بیان کرد: سفر به مناطق محروم بسیاری از دردها را در من بیشتر زنده کرد، اینکه ما پزشک متخصصی نداریم و مردم گاهی در رنج بسیارند؛ زمانی که عزیزشان جلوی چشمشان از دست می‌رود و راه نجاتی نمی‌یابند چراکه به پزشک دسترسی ندارند.

این پزشک افزود: پراکندگی پزشکان در تمام مناطق باید توسط دولت به خوبی صورت گیرد تا تجمع پزشکان در یک بخش زیاد نبوده و در بخش دیگر استان کم باشد.

او با کیف کارش راهی مناطق محروم می‌‌شود، در یکی از کوچه‌های روستا می‌نشیند و به ترتیب پذیرای روستاییان می‌شود. 

ابزار کار او نه تنها برای درمان بیماران ناامید مغزی، بلکه برای محرومیت آدم‌ها نیز کارساز است. او ابزار پزشکی را با پول مقایسه نمی‌کند و برایش دعای یک مادر رنج دیده بهترین است؛ حتی بهتر از مادیات.