مردی از سلاله حکیمان

به گزارش ایکنا؛ کریم فیضی،‌ نویسنده، پژوهشگر و صاحب کتاب «فیلسوف عدالت» که آن را در دهه 80 در وصف مقام علمی و عملی علامه عدالت خواه استاد محمدرضا حکیمی نوشته و منتشر شده است، در یادداشتی اختصاصی به ایکنا نوشت:

دریافت خبر ارتحال استاد علی حکیمی، برادر گرامی علامه محمدرضا حکیمی به راستی خبری غمبار است. فقید سعید از عالمان عالم و مهذب و وارسته مشهد مقدس بود؛ عالمی برآمده از تباری نامدار که امروز کمتر کسی با آثار و برکات حیات‌بخششان بیگانه است. آن بزرگوار یکی از سه مؤلف گران‌ارج «الحیاه» بزرگ‌ترین دایره‌المعارف حدیثی شیعه در روزگار اخیر است.

همین در فضیلت، علمیت و وجاهت این عالم کفایت می‌کند. فراتر از علم که می دانیم از محضر بزرگان فقه و اصول و حدیث و تفسیر درس آموخته بود، او در وادی عمل نیز مردی به واقع خودساخته و مهذب بود و بی هیچ مجامله‌ای می‌توان نام او را در عداد «عالمان ربانی» ثبت کرد. دوری از مظاهر دنیا و دنیاداری و پرهیز مطلق از هرچیزی که خدشه و خلل در علم و عمل محسوب می‌شود، در باب او جزو مسلمات قطعی است، به گونه‌ای که در تمام عمر، جز در آستان دین و عمل به تکلیف و گام زدن در وادی قرآن و اهل بیت دیده نشد. او هرگز در محفلی حاضر نشد و هرگز به عکس و تفصیلات متعارف و شهرت و معروفیت تن در نداد. اهل مصاحبه و حتی مصاحبت نبود و در حصار سلوک اخلاقی و عرفانی خویش چنان فرو رفته بود که همواره شوق دیدار با «سومین نویسنده الحیات» را بر دل جویندگان می‌گذاشت.

نگارنده که از 20 سال قبل توفیق آشنایی و ارادت همه جانبه به خاندان معظم حکیمی را داشته است و توفیق شاگردی علامه بی بدیل محمدرضا حکیمی جزو افتخارات زندگی‌اش محسوب می‌شود، زنده یاداستاد علی حکیمی را تنها یک بار زیارت کرده‌ام و آن زمانی بود که در زمستان سال 1387 به امر استاد علامه حکیمی برای نگارش شرح حال تفصیلی مرحوم سیدابوالحسن حافظیان و عرفان و سلوک خاص او به مشهد مقدس سفر کرده بودم و ملزم بودم تمام کسانی را که در دایره مستفیدان آن عارف بزرگ بودند، ببینم و گفت‌وگو کنم. در آن سفر، از جمله کسانی که توفیق مصاحبتش را یافتم، فقید سعید استاد علی حکیمی بود.

این دیدار در منزل ساده و طلبگی آن مرحوم روی داد و در ساعاتی که فیض حضورش را داشتم، او را نسخه‌ای از یک حکیم الهی یافتم، مردی که بسیار آرام و با متانت حکیمانه سخن می‌گفت، کلمات را شمرده شمرده ادا می‌کرد، تانی و تامل را حتی یک لحظه از یاد نمی‌برد و در آنچه بر زبان می‌آورد، نهایت احتیاط را به کار می‌بست و جالب اینکه در خلال آن مصاحبت، هرگز خودش را از ظل و ذیل برادر جلیل القدر بزرگ خارج نکرد و جلوه‌ای دیگر از تربیت یافتگی خویش را بر من که در مقام مقایسه اخوان حکیمی و کشف مراتبشان بودم، مسلم کرد.

اینک بر ما نمی‌ماند جز اینکه بگوییم: استاد علی حکیمی، مردی از سلاله حکیمان بود. ارتحال غمبار ایشان را پیش از هر فردی باید به محضر علامه محمدرضا حکیمی و سپس دوستدارن و ارادتمندانش تسلیت گفت. بدون شک سال‌ها و دهه‌ها زمان لازم است تا مردی این چنین عالم، عامل، سختکوش، بی ادعا و دارای اجتهاد در مبانی پدید بیاید که حاصل قلمش «الحیات» باشد.

روحش شاد و در غفران الهی متنعم باد.