نمایش ایثار مردمی در ایام کرونا؛ بارقه امید بر عدم مهجوریت قرآن
انسان‌هایی را می‌بینیم که با از خودگذشتگی تلاش می‌کنند از دردهای دیگران بکاهند هر چند که خود مبتلا به دردند، اما تلاش می‌کنند در این شرایط خاص اقتصادی به دیگران کمک کنند در این جامعه قطعاً قرآن مهجور نیست.
به گزارش ایکنا، حجت‌الاسلام والمسلمین محمدعلی خسروی، مدیرکل دفتر برنامه‌ریزی، آموزش و توسعه مشارکت‌های معاونت قرآن و عترت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی یادداشتی را درباره مهجوریت قرآن منتشر کرد.
«بحث مهجوریت قرآن کریم از مباحث مهم دینی ماست که در قرآن هم به آن اشاره شده است.
در سوره فرقان آیه 30 می‌فرماید: «وَقَالَ الرَّسُولُ یا رَبِّ ان قَوْمِی اتَّخَذُوا هَٰذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا» یعنی پیامبر خدا عرضه می‌دارد که قوم من این قرآن را ترک کردند و تنها گذاشتند و از آن دوری جستند.
دوری کردن از قرآن گاهی به این معناست که ما نسبت به قرائت قرآن و انس با الفاظ و ترجمه و مفاهیم آن کوتاهی کنیم و در جامعه ما نسبت به تلاوت و آموزش قرآن بی‌توجهی شود و گاهی به این است که در عمل و رفتار به گونه‌ای باشیم که آموزه‌های قرآن در اعمال ما دیده نشود. قرآن کتابی نیست که تنها برای تبرک در خانه‌هایمان نگهداری شود. قرآن کتاب زندگی است. معنای زندگی این است که در همه شئون زندگی ما حضور جدی داشته باشد. برای سلامت جسم، یک انسان هم به غذا، هوا و آب و ویتامین‌ها نیاز دارد و هم باید از یک سلسله امور مضر پرهیز کند. روح انسان که قسمت مهم وجود انسان محسوب می‌شود، برای سلامت و تکاملش هم نیاز به رشد و رویش و تقویت است و هم باید از آفات و عوامل نابود‌کننده و مضر اجتناب کنیم.
در قرآن کریم که کتاب زندگی و سعادت و تکامل انسان است دو سلسله دستورات را مشاهده می‌کنیم. یک سلسله اوامر برای رشد جامعه انسانی مفید و لازم است و یک سلسله نواهی که باز هم برای سلامت و رشد یک جامعه باید از آنها اجتناب کرد. جامعه‌ای که با قرآن ارتباط ندارد، گرچه جامعه اسلامی باشد، این جامعه قرآن را مهجور قرار داده است. برای رفع مهجوریت دو کار باید هم زمان انجام شود. یکی انس با آیات قرآن، آموزش قرآن و قرائت روزانه حداقل 50 آیه قرآن که تک تک افراد مسلمان باید این را جزو برنامه‌های شبانه‌روزی خود قرار دهند و هر روز لحظاتی از زندگی خود را به تلاوت قرآن اختصاص دهند و دوم تصحیح اعمال و رفتارمان بر اساس دستورات قرآن کریم که مهمتر از بخش اول است.
جامعه‌ای که در آن اخلاق جایگاهی نداشته باشد و هدف جامعه چیزی جز برتری‌طلبی، لذت‌جویی، نفرت‌پراکنی، حق‌کشی، چاپلوسی در برابر صاحبان قدرت و خلاصه اخلاق‌های زشت انسانی تجلی پیدا کند، هر چند ظواهر قرآن و احترام به قرآن باشد؛ اما صفات زشت غیر اخلاقی بر جامعه حاکم باشد قطعاً قرآن در چنین جامعه‌ای مهجور است. اما در مقابل در جامعه‌ای که روح همدلی و فداکاری به همنوعان زنده باشد قرآن در آن مهجور نیست.
ما اگر بخواهیم بدانیم به چه میزان انس با کلام‌الله در جامعه ما جایگاه دارد، یا به چه میزان قرآن مهجور است باید جدولی تنظیم کرد و در آن مواردی را در نظر گرفت تا نتیجه‌گیری شود. اگر در جامعه از مظلوم دفاع می‌شود در مقابل ستمگران ایستادگی می‌شود و تملق جایگاهی نداشته باشد در چنین جامعه‌ای قرآن مهجور نیست. در جامعه‌ای که مردم از بیماران عیادت کنند و برای رفع نیازهای هم تلاش کنند و ایثار کنند قرآن در چنین جامعه‌ای مهجور نیست. در این ایام کرونا که همه چیز مختل شده باید دید که قرآن چه جایگاهی دارد؟ خوشبختانه در بخش‌هایی از امور مردم مشاهده می‌کنیم که انسان‌هایی با از خودگذشتگی تلاش می‌کنند از دردهای دیگران بکاهند هر چند خود مبتلا به درد باشند. تلاش می‌کنند در این شرایط خاص اقتصادی به هم نوعانشان کمک کنند. در این جامعه قطعاً قرآن مهجور نیست. اما اگر خدای ناکرده خلاف این باشد نمی‌توان گفت که جامعه قرآنی است. امیدوارم مردم با روح و الفاظ قرآن انس داشته باشند.»
منبع: روزنامه ایران
انتهای پیام
