به گزارش ایکنا؛ دیگر روزها را نباید شمرد؛ اکنون باید به ثانیهها و لحظهها دل خوش کرد. رمضان در حال اتمام است و اگر تاکنون فیضی نبردهایم، باید ثانیهها را غنیمت بدانیم. خداوند برای بهره بردن از ثانیهها هم وسایلی قرار داده که شناخت آنها به ما کمک میکند تا دست خالی بیست و هشتمین روز رمضان را سپری نکنیم.
در دعای روز بیستوهشتم ماه رمضان از خدا میخواهیم:
«اللَّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّی فِیهِ مِنَ النَّوَافِلِ وَ أَکْرِمْنِی فِیهِ بِإِحْضَارِ الْمَسَائِلِ وَ قَرِّبْ فِیهِ وَسِیلَتِی إِلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسَائِلِ یَا مَنْ لاَ یَشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّین؛ ای خدا در این روز مرا از اعمال نافله و مستحبات بهره وافر عطا فرما و به حاضر و آماده ساختن مسائل در حقم کرم فرما و وسیله مرا بین وسایل و اسباب به سوی حضرتت نزدیکساز ای خدایی که سماجت و الحاح بندگان تو را باز نخواهد داشت(به خود مشغول نکند)».
پیام اول: بهره وافر از اعمال نافله و مستحبات
«نوافل»، جمع نافله است. نافله از ریشه لغوى «نَفل»، به معناى زیادى و افزایش است. «نوافل» یعنى نمازهاى مستحبى، که زیاده از واجبات و فرایض است. هر عمل خوب و مستحبى که انجامش واجب و الزامى نباشد و بالاتر از حد تکلیف الزامى باشد، «نوافل» است. بهرهاى که انسان از انجام کارهاى استحبابى و فوق برنامه میبرد، در جهت حفظ بیشتر واجبات است.
وقتى کسى بیش از مقدار واجبات، تکالیفى را هم که الزامى نیست ولى انجامش خوب است انجام دهد، این نشاندهنده علاقه و کشش او به طاعات و حسنات است، به نحوى که حتى خارج از تکلیف شرعى واجب، محبت صالحات، او را به عمل نیک وامىدارد.
بهره بردن از نوافل: برای بهرهوری از نوافل، قرآن کریم راهکاری را نشان میدهد و آن اینکه: «وَ مِنْ الْلَیْلِ فَتَهَجَّدَ بِهِ نَافِلَةٍ لَکَ عَسَی أنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقَاماً مَحْمُوداً؛ پاسی از شب را از خواب برخیز و قرآن و نماز بخوان، این یک وظیفه اضافی برای توست، تا پروردگارت تو را به مقامی درخور ستایش برانگیزد».
پیام دوم: اجابت خواستهها
یکی از صفات خدای متعال قَاضِی الْحَاجَات است و از صفات انسان سراپا فقر، نیازمندی و حاجتمندی، لطف و کرم خدای متعال به این است که از سر بندهنوازی و بندهپروری به نیازهای او رسیدگی کند و حاجاتش را برآورد و چون بندهاش روی نیاز به سوی او آورد، او را دست خالی از پیشگاه خود نراند. کسی که برای طلب حاجت و نیاز به سوی بینیاز میرود، باید بداند که تنها در جهان هستی خداوند است که بینیاز مطلق است و همه نیازمند اویند، تنها او قادر است که نیازهای مخلوقاتش را برآورد، لذا با حسن ظن و اطمینان به اجابت، در خانه او را با اصرار بکوبد و دعا کند، و حوائجش را بخواهد و به او بگوید: «و أکْرِمْنِی فِیهِ بِأحْضَارِ الْمَسَائِلِ؛ ای کریم به اجابت خواستهها و برآوردن حاجاتم بر من کرامت فرما».
پیام سوم: بهترین و نزدیکترین وسیله
وسیله به معنی تقرب جستن و یا چیزی است که باعث تقرب شده و یا نتیجهای که از تقرب حاصل میشود. بدین ترتیب وسیله مفهوم بسیار وسیعی دارد که هر کار نیک و شایستهای را شامل میشود و هر صفت برجسته در مفهوم آن درج است، زیرا همه اینها موجب قرب پروردگار است. از امیرالمؤمنین علی(ع) روایت شده که آن حضرت فرمود: همانا بهترین چیزی که انسانها میتوانند به آن به خدای سبحان نزدیک شوند، ایمان به خدا و ایمان به پیامبر(ص) و جهاد در راه خداست، که جهاد قله بلند اسلام و یکتا دانستن خدا براساس فطرت انسانی است.
قرآن کریم نیز خطاب به مؤمنین میفرماید: «یَاأیُّهَا الّذِینَ امَنُوا اتَّقُوا اللهَ وَابْتَغُوا إِلَیهِ الْوَسِیلَةَ وَ جَاهَدُوا فِی سَبِیلِهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ؛ ای کسانی که ایمان آوردهاید، پرهیزکاری پیشه کنید و وسیلهای برای تقرب به خدا، انتخاب نمایید و در راه او جهاد کنید، باشد که رستگار شوید.» در این آیه از مؤمنان خواسته شد تا برای رسیدن به رستگاری و فلاح سه کار را انجام دهد: 1ـ تقوای الهی را پیشه خود سازد. 2ـ برای تقرب به خدا وسیلهای انتخاب کند. 3ـ در راه خدا جهاد و تلاش کند.
مصادیق وسیله: وسیله هر چیزی است که انسان را به خدا نزدیک میکند و مؤمن باید در طلب آن باشد. در روایات مصادیق فراوانی برای وسیله ذکر شده است که به نمونههایی از آن اشاره میشود:
1. اطاعت خدا و اجرای فرمانهای الهی: علی(ع) در نهجالبلاغه در خطبه 110 فرمود: بهترین چیزی که به وسیله آن میتوان به خدا نزدیک شد ایمان به خدا و پیامبر اوست.
2. قرآن: امام سجاد(ع) در دعای 42 صحیفه سجادیه که به عنوان دعای ختم قرآن خوانده میشود فرمودند: خدایا قرآن را برای ما وسیلهای برای رسیدن به شریفترین منزلهای کرامت قرار ده و نردبانی که با آن به محل سلامت صعود و عروج کنم و سببی که با آن در عرصه قیامت نجات پیدا کنم و وسیلهای قرار ده تا با آن بر نعمت خانه اقامه یعنی قیامت قدم بگذارم.
3. امامان معصوم و اهلبیت: یکی از مصادیق بارز وسیله برای تقرب به خداوند، انبیا و اهلبیت هستند که روایات ما بر این امر تأکید دارد.
پیام چهارم: پافشاری بر خواستهها در دعا
یکی از صفات ذاتی خداوند متعال علم است که صفت سمیع بودن و بصیر بودن از آن ناشی میشود و خداوند چون عالم مطلق است و بر همه چیز علم دارد، لذا ندای همه نیایشگران و ضجه و ناله همه حاجتمندان را میشنود و چون بر هر کاری قادر است و قدرتی جز او نیست، بر برآورده کردن تمام حاجات نیازمندان نیز قادر خواهد بود به بیانی دیگر، این عبارات و خواندن خداوند با این اسما و صفات به جهت اصرار ورزیدن در طلب و خواسته است که اصرار و سماجت در طلب حاجت یکی از رموز استجابت دعا شمرده شده است. خداوند، نداى این همه بندگان را در هرجا مىشنود و دعاى همه را، به هر زبانى سمیع و مجیب است، اما پاسخ یک دعا و ندا او را از دیگر نیازها و رازها و دعاها باز نمىدارد. این از ضعف ماست که اگر به کارى مىپردازیم از کارهاى دیگر باز مىمانیم. در دعاى «جوشن کبیر»، بند (99) مىخوانیم: «اى خدایى که شنیدنى او را از شنیدن دیگر مشغول نمىکند، اى خدایى که کارى او را از کار دیگر باز نمىدارد، اى خدایى که سخنى او را از سخن دیگر باز نمىدارد، اى خدایى که سؤالى او را از سؤال دیگر به اشتباه نمىاندازد، اى خدایى که چیزى او را حاجب از چیز دیگر نیست. ای خدایى که اصرار اصرارکنندگان او را ملول و ناراحت نمىکند...».
برگرفته از کتاب «۱۲۰ نکته و پیام از ادعیه ماه مبارک رمضان» نوشته حجتالاسلام روحالله بیدرام.
انتهای پیام