تحقیر، هرج و مرج و بی‌اخلاقی؛ دستاورد سی‌و‌چهارمین جشنواره فیلم فجر

سال‌هاست که قبل از برگزاری جشنواره، دبیران مختلف از رعایت نظم و انضباط در جشنواره سخن می‌گویند. در این میان شعار حفظ شأن و منزلت اهالی رسانه گفته‌ای است که تمامی دبیران روی آن تاکید دارند، اما هیچ گاه این شعارها رنگ واقعیت به خود نمی‌گیرد و در زمان برگزاری تبدیل به یک شوخی مشمئز کننده می‌شود، اما امسال محمد حیدری روی تمام دبیران گذشته را سفید کرد و با بی انضباطی کامل، شاهد رفتارهای دور از شأن اسلامی در کاخ جشنواره هستیم.

این اتفاق به وضوح در زمان نمایش فیلم «بادیگارد» نمود عینی پیدا کرد! این ازدحام به اندازه‌ای زیاد بود که تنها نکته‌ای که هنگام ورود به سالن مشاهده نمی‌شد، اخلاق اسلامی بود؟! نکته جالب اینجاست که این رفتار در سینمایی رخ می‌دهد که اهالی آن به اصطلاح فرهنگی هستند، اما این به اصطلاح جامعه روشنفکری در هنگام ورود به سالن و گرفتن شام، رفتاری را از خود نشان می‌دهند که اگر ریدلی اسکات برای فیلم گلادیاتور به دنبال هنرور بود، به راحتی می‌توانست چند نفر را از میان این جمع انتخاب کند.

نکته آزاردهنده دیگر اینکه مسئولان جشنواره در چنین شرایطی حتی این امکان را فراهم نمی‌کنند که خانم‌ها در یک صف جداگانه در انتظار ورود به سالن باشند! شاید این کم‌توجهی نیز از آنجا نشئت می‌گیرد که بیم آن را دارند که انگ واپس‌گرایی بخورند، اما دبیر یا مسئولی که بخواهد با چنین انگ‌هایی از اصول خود عدول کند، همان بهتر که صندلی خود را به دیگری واگذار کند. فردی که احترام به اخلاقیات انسانی و اسلامی برایش مهمتر از خوشایند عده‌ای به اصطلاح روشنفکر باشد.

مطلب آزار دهنده دیگر در جشنواره سی‌وچهارم رفتارهایی است که برخی از تماشاگران کاخ جشنواره در مقابل برخی موضوعات از خود نشان می‌دهند. برای مثال رفتارهایی که زمان پخش فیلم «دلبری» و «بادیگارد» از سوی عده‌ای نشان داده می‌شد، به وضوح مشخص بود که نوعی عناد‌ورزی به ارزش‌های دینی است؛ البته شجاعت این عده معمولا به سالن‌های تاریک خلاصه می‌شود، زیرا وقتی در زمان پخش «قلاده‌های طلا» فیلم با چراغ روشن به نمایش درآمد، کسی اجازه درآوردن صدای وحوش را به خود نداد! این قبیل رفتارها هم نشان می‌دهد که اعتراضات چنین به اصطلاح روشنفکرهایی بی ارزش‌تر از پایین‌ترین رأی مردم در نظرسنجی‌های مردمی است.

نکته دیگری که در این میان باید به آن اشاره کرد، اختصاص ندادن یک سینما به اهالی رسانه است. تا چند سال پیش سینمایی چون فلسطین، استقلال و صحرا به اهالی مطبوعات اختصاص داده شده بود و نمایندگان رسانه‌ها نیز با آرامش، فیلم خود را می‌دیدند. از زمانی که کاخ جشنواره راه‌اندازی شد نظم این رویداد هنری از بین رفت و اهالی رسانه مجبور بودند در برخی سانس‌ها روی زمین بنشینند تا بستگان کارکنان برج یا خانواده دیگر نهادهای غیرمرتبط روی صندلی‌ها جای داده شوند. این احترامی است که محمد حیدری در نشست خبری از آن صحبت می‌کرد، اما بهتر است وی در دوره بعد اجازه دهد کسانی دبیری جشنواره را برعهده گیرند که با این حیطه آشنا هستند.

در انتها باید به رئیس سازمان سینمایی که انسان اخلاق‌مداری است توصیه شود که در دوره بعد، در هنگام انتخاب دبیر، سینمایی بودن را هم تا اندازه‌ای ملاک قرار دهد و سلایق سیاسی خود را در این تصمیم‌گیری لحاظ نکند.