نیما یوشیج، با آفرینش شعر نوی فارسی، انقلابی بنیادین در ماهیت شعر ایجاد کرد. او شعر را از انزوای خودخواسته و دایره تنگ فردی بیرون کشید و آن را به رسانهای پویا برای گفتوگو، تعامل و بیان دردهای مشترک انسانها تبدیل کرد. این تحول، نه تنها در فرم، بلکه در درونمایه و کارکرد شعر، نقطه عطفی در تاریخ ادبیات ایران محسوب میشود.