آموزه حدیث ثقلین؛ نسخه همه‌زمانی هدایت جامعه اسلامی
گروه اندیشه ــ از نظر طالعی راه بهره‌برداری از شأن هدایت‌گری قرآن تمسک به اهل بیت(ع) است و هرچه بیشتر به این رهنمود هدایت عمل کنیم، آنگاه می‌توانیم به همان میزان امیدوار باشیم که خدای تعالی قرآن را برای ما، کتاب هدایت و مانع ضلالت قرار دهد.
به گزارش ایکنا؛
عبدالحسین طالعی، عضو هیئت علمی دانشگاه قم و مولف ده‌ها عنوان اثر در زمینه معارف اسلامی در یادداشت‌هایی که به مناسبت فرارسیدن ماه مبارک رمضان با عنوان «درس‌نامه شناخت قرآن کریم بر اساس دعای امام صادق (ع)» برای ایکنا ارسال می‌کند به بررسی ابعاد معرفتی قرآن کریم بر مبنای آموزه‌های دعای تلاوت قرآن امام صادق (ع) می‌پردازد. در ادامه، قسمت پنجم یادداشت از نظر می‌گذرد؛
«اللهم اجعله لنا ولیاً یثبتنا من الزلل، و دلیلاً یهدینا لصالح العمل، و عوناً هادیاً یقوّمنا من المیل، و عوناً یقویّنا من الملل؛ بار خدایا! آن را براى ما سرپرستى ساز که ما را از لغزش نگاه دارد، و راهنمایى ساز که ما را به کار نیک راهنمایى کند، و کمکى راهنمایش ساز که ما را از کجى راست کند، و در خستگى نیرو بخشد، تا به بهترین آرزوهایمان رساند.»
در این دعا، به تعلیم حضرت صادق (ع) از خدای عزوجل می‌خواهیم که قرآن را برای ما چنین قرار دهد. تعبیر امام صادق (ع) چنین است: «اللهم اجعله لنا ولیاً ... و دلیلاً ... و عوناً». انسان برای اینکه خود را در معرض این برکت الهی قرار دهد، چاره‌ای ندارد جز آنکه به وصیت جاودانه رسول خدا (ص) گوش جان سپارد و به دو یادگار ماندگار حضرتش ـ. توأمان ـ. پناه برد، تا از گمراهی در امان ماند: «ما ان تمسّکم بهما لن تضلّوا بعدی ابداً؛ تا زمانی که به آن دو یادگار گرامی چنگ می‌زنید، پس از من، هرگز گمراه نخواهید شد».
هرچه بیشتر به این رهنمود هدایت عمل کنیم، آنگاه می‌توانیم به همان میزان امیدوار باشیم که خدای تعالی قرآن را برای ما، کتاب هدایت و مانع ضلالت قرار دهد. در این مسیر، عنایتِ دمادمِ تالیِ قرآن وترجمان آن، حضرت، ولی عصر (عج)، پشتوانه حرکتِ صحیح و سلوک الهی انسان است. از خدای تعالی تعجیل در ظهور حضرتش را خواستاریم.
«اللهم اجعله لنا ریاً یوم الظماء و فوزاً یوم الجزاء من نار حامیة قلیلة البقیا علی من بها اصطلی و بحرّها تلظّی؛ بار خدایا! آن را براى ما وسیلۀ سیرابى در روز تشنگى قرار ده، و سبب نجات ما گردان در روز جزا، از آن آتش سوزانى که بر هر کس که از آن گرمى خواهد ترحم نکند، و شعلهاش زبانه کشد.»
قیامت، روزی است بزرگ و واقعی که همه در پیش داریم، حقیقتی روشن‌تر از آفتاب که مانند تخیلی‌ترین پدیده‌ها با آن برخورد می‌کنیم. روزی بس نزدیک، که آن را دور می‌پنداریم، چون خود را برایش آماده نکرده‌ایم. روزی دشوار که دشواری‌هایش کودکان را پیر می‌کند. عذاب دورش نزدیک است و باید از آن برحذر باشیم. دستاویز ما برای این معانی چیست؟ انس با کتاب خدا که سرمایه دنیا و برزخ و قیامت است.
اما، هشدار! نپنداری که به محض این انس – گرچه در تمام عمر – رهایی از دشواری‌های روز جزا نیز به خودی خود فرا می‌رسد و نتیجه قهری عمل دنیا است. بلکه باید بدانی که اگر خداوند چنین برکتی در این انس و همراهی قرار ندهد، هرگز انسان را سود نمی‌رساند. این است که از خدایمان خاضعانه می‌خواهیم که لطف خود را در آن جهان شامل حال ما گرداند، چنانکه در این جهان روزیِ ما کرده است.
«اللهم اجعله لنا ولیاً یثبتنا من الزلل، و دلیلاً یهدینا لصالح العمل، و عوناً هادیاً یقوّمنا من المیل، و عوناً یقویّنا من الملل؛ بار خدایا! آن را براى ما سرپرستى ساز که ما را از لغزش نگاه دارد، و راهنمایى ساز که ما را به کار نیک راهنمایى کند، و کمکى راهنمایش ساز که ما را از کجى راست کند، و در خستگى نیرو بخشد، تا به بهترین آرزوهایمان رساند.»
در این دعا، به تعلیم حضرت صادق (ع) از خدای عزوجل می‌خواهیم که قرآن را برای ما چنین قرار دهد. تعبیر امام صادق (ع) چنین است: «اللهم اجعله لنا ولیاً ... و دلیلاً ... و عوناً». انسان برای اینکه خود را در معرض این برکت الهی قرار دهد، چاره‌ای ندارد جز آنکه به وصیت جاودانه رسول خدا (ص) گوش جان سپارد و به دو یادگار ماندگار حضرتش ـ. توأمان ـ. پناه برد، تا از گمراهی در امان ماند: «ما ان تمسّکم بهما لن تضلّوا بعدی ابداً؛ تا زمانی که به آن دو یادگار گرامی چنگ می‌زنید، پس از من، هرگز گمراه نخواهید شد».
هرچه بیشتر به این رهنمود هدایت عمل کنیم، آنگاه می‌توانیم به همان میزان امیدوار باشیم که خدای تعالی قرآن را برای ما، کتاب هدایت و مانع ضلالت قرار دهد. در این مسیر، عنایتِ دمادمِ تالیِ قرآن وترجمان آن، حضرت، ولی عصر (عج)، پشتوانه حرکتِ صحیح و سلوک الهی انسان است. از خدای تعالی تعجیل در ظهور حضرتش را خواستاریم.
«اللهم اجعله لنا ریاً یوم الظماء و فوزاً یوم الجزاء من نار حامیة قلیلة البقیا علی من بها اصطلی و بحرّها تلظّی؛ بار خدایا! آن را براى ما وسیلۀ سیرابى در روز تشنگى قرار ده، و سبب نجات ما گردان در روز جزا، از آن آتش سوزانى که بر هر کس که از آن گرمى خواهد ترحم نکند، و شعلهاش زبانه کشد.»
قیامت، روزی است بزرگ و واقعی که همه در پیش داریم، حقیقتی روشن‌تر از آفتاب که مانند تخیلی‌ترین پدیده‌ها با آن برخورد می‌کنیم. روزی بس نزدیک، که آن را دور می‌پنداریم، چون خود را برایش آماده نکرده‌ایم. روزی دشوار که دشواری‌هایش کودکان را پیر می‌کند. عذاب دورش نزدیک است و باید از آن برحذر باشیم. دستاویز ما برای این معانی چیست؟ انس با کتاب خدا که سرمایه دنیا و برزخ و قیامت است.
اما، هشدار! نپنداری که به محض این انس – گرچه در تمام عمر – رهایی از دشواری‌های روز جزا نیز به خودی خود فرا می‌رسد و نتیجه قهری عمل دنیا است. بلکه باید بدانی که اگر خداوند چنین برکتی در این انس و همراهی قرار ندهد، هرگز انسان را سود نمی‌رساند. این است که از خدایمان خاضعانه می‌خواهیم که لطف خود را در آن جهان شامل حال ما گرداند، چنانکه در این جهان روزیِ ما کرده است.
پایان سخن و آغاز راه
بر اساس آیات قرآن و احادیث اهل بیت (ع) و به حکم عقل سلیم، هیچ کس جز اهل بیت وحی را نمی‌رسد که ادّعای کشف حقایق قرآن کنند، و از شگفتی‌های پایان ناپذیر آن سخن گویند. امّا دریغا و دردا، که در میان حسد خواصّ وجهل عوام، در خانه علم را بستند و در خانه نفاق را گشودند. وقتی برای ورود به شهر علم، به جای دروازه، از دیوار وارد شدند، به علم صحیح دست نیافتند، و دانش‌های بَدَلی به جای گوهر‌های واقعی الهی عرضه کردند.
به همین دلیل، علم صحیح الهی در میان دانش‌های بشری گم شد، تا آنجا که حتی ائمه اطهار (ع) در زمان حضور خود، امکان بیان علم صحیح را ـ. چنانکه باید و شاید ـ. نیافتند. در این میان، قرآن همچنان مهجور ماند، و حقایق معانی آن به بوته نسیان افتاد؛ و احیای این کتاب ـ. یعنی بیان حقایق والای آن ـ. به عهده امام عصر (عج) قرار گرفت، تا در زمان ظهور موفور السرور آن حضرت، قرآن احیا شود: «اللهم و احی بولیک القرآن؛ با احیای قرآن، حقایق آن بدون تقیّه بیان گردد». چنانکه در دعای افتتاح به تعلیم امام مهدی ارواحنا فداه می‌خوانیم: «اللهم ... و اظهر به دینک و سنة نبیک حتی لا یستخفی بشیء من الحق مخافة احد من الخلق».
اینک در پایان این سلسله دروس، بار دیگر به درگاه خدای متعال می‌رویم، و به زبان حق گوی، ولی اش امام عصر (عج)، بخوانیم: «اللهم انا نرغب الیک فی دولة کریمة تعزّ به الاسلام و اهله، و تذّل به النفاق و اهله، و تجعلنا فی‌ها من الدعاة الی طاعتک و القادة الی سبیلک و ترزقنا بها کرامة الدنیا و الآخرة».
انتهای پیام
به همین دلیل، علم صحیح الهی در میان دانش‌های بشری گم شد، تا آنجا که حتی ائمه اطهار (ع) در زمان حضور خود، امکان بیان علم صحیح را ـ. چنانکه باید و شاید ـ. نیافتند. در این میان، قرآن همچنان مهجور ماند، و حقایق معانی آن به بوته نسیان افتاد؛ و احیای این کتاب ـ. یعنی بیان حقایق والای آن ـ. به عهده امام عصر (عج) قرار گرفت، تا در زمان ظهور موفور السرور آن حضرت، قرآن احیا شود: «اللهم و احی بولیک القرآن؛ با احیای قرآن، حقایق آن بدون تقیّه بیان گردد». چنانکه در دعای افتتاح به تعلیم امام مهدی ارواحنا فداه می‌خوانیم: «اللهم ... و اظهر به دینک و سنة نبیک حتی لا یستخفی بشیء من الحق مخافة احد من الخلق».
اینک در پایان این سلسله دروس، بار دیگر به درگاه خدای متعال می‌رویم، و به زبان حق گوی، ولی اش امام عصر (عج)، بخوانیم: «اللهم انا نرغب الیک فی دولة کریمة تعزّ به الاسلام و اهله، و تذّل به النفاق و اهله، و تجعلنا فی‌ها من الدعاة الی طاعتک و القادة الی سبیلک و ترزقنا بها کرامة الدنیا و الآخرة».
انتهای پیام
