به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا)، نرمافزارهای پیامرسان از زمانی که وارد زندگی روزمره ما شدند، افراد بسیاری را به خود مشغول کردند، این نرمافزارها برای جذب مخاطب و رقابت با همردههای خودشان هربار با امکانات تازهای به روز میشدند؛ به حدی که برخی امکانات آنها کاربران را شگفتزده میکرد؛ نرمافزارهایی که حالا طوری میان مردم جا باز کردهاند که گویا زندگی بدون آنها برای کاربران فضای مجازی غیرممکن شدهاست.
در سالهای اخیر با افزایش استفاده از این پیامرسانها و همهگیر شدن آنها در سطح کشور، تلگرام و اینستاگرام بهعنوان محبوبترین نرمافزارهای پیامرسان، جای خود را در میان مردم کشورمان باز کردند به حدی که پای خود را از یک پیامرسان ساده هم فراتر گذاشته و با ایجاد فضایی برای کسب و کار، افراد زیادی را مشغول به کار کردند. اما در چند روز گذشته پس از اغتشاش ایجادشده در کشور که توسط برخی از کانالهای تلگرامی ضد ایرانی هدایت میشد، این پیام رسانها با اختلالاتی در ایران مواجه شدند. بعد از مدتی پیام رسان اینستاگرام از فیلترینگ خارج شد ولی تلگرام همچنان از دسترس عموم کاربرانش در کشور خارج شده و درحال حاضر امکان استفاده از این پیامرسان برای کاربران ایرانی بدون فیلتر شکن مقدور نیست.
حال اینکه تلگرام امروز در میان کاربران داخلی تبدیل به یکی از مهمترین دغدغههای آنها شده و با فیلتر شدن آن سوالات بسیاری را در ذهن کاربران خود در کشور ایجاد کرده است؛ اینکه آیا فیلترینگ تلگرام هم، مانند وایبر دائمی خواهد بود و آیا این پیامرسان محبوب به سرنوشت توییتر یا فیسبوک دچار میشود سوال مجهولی است که تنها زمان به آن پاسخ میدهد. اما باید گفت تلگرام به نوعی با زندگی ایرانیها آمیخته شده است و نقش مهمی را هم در کسبوکارهای مجازی ایفا میکند.
نکته قابل توجه این است که با وجود فیلترینگ کنونی، کاربران ایرانی از این پیامرسان روسی همچنان و به هر قیمتی استفاده میکنند و رغبت آنچنانی به سایر نرمافزارهای خارجی و داخلی از خود نشان ندادهاند. اما اگر دولت بخواهد به فیلترینگ این پیامرسان ادامه دهد، قطعا از کاربران آن به مرور کاسته خواهد شد. در این شرایط یکی از نرمافزارهای پیامرسان داخلی با نام «سروش» با افزایش قابل توجه کاربران مواجه شده است.
سروش، پس از فراگیر شدن تلگرام در ایران تحت حمایت سازمان صدا و سیما جمهوری اسلامی ایران گسترش یافت و با توجه به اینکه سرورهای تلگرام در ایران قرار نداشتند، ازجمله پیامرسانیهایی بود که بهعنوان جایگزین تلگرام پیشنهاد شد؛ نرمافزار سروش دقیقاً در بهمن 1394 نسخه آزمایشی خود را به بازار عرضه کرد و تا بهمن 1395 نزدیک به ۷۰۰ هزار کاربر فعال داشت و در روزهای اخیر تعداد کاربرانش به بیش از دو میلیون مخاطب رسیده است.
این پیامرسان ملی با ظاهری شبیه به نمونههای قدرتمند جهانی نظیر تلگرام، وارد گود رقابت با تولیدات بینالمللی شده و بستری را برای ارائه خدمات خاص و با مشخصات بومی برای ایرانیان فراهم آورد؛ اما این روزها که اوج استفاده از فرصت برای عرض اندام این پیامرسان ملی فراهم شده و دولت هم سعی میکند آن را در میان مردم جا بیاندازد، گویا هنوز نتوانسته خود را با حجم زیاد کاربرانش وفق دهد. سروش بعد از افزایش کاربرانش باگهای بسیاری را از خود نشان داد و در طول روز با کندیها و و بعضا توقف کارایی مخاطبان خود را کلافه کرده است.
حال که کشور در یکی از بهترین زمانها برای نشان دادن قدرت تولید خود در عرصه پیامرسانهای داخلی است، این ضعفها باعث شده، تاحدودی افزایش کاربران سروش با خروج آنها نسبت مساوی داشته باشد؛ زمانی که دولت مردم را به استفاده از محصولات بومی و ملی دعوت میکند جا دارد تا بهترین نوع را در این مواقع عرضه کنند، تا کاربران با رضایت حداکثری، جذب خصوصیات نرمافزار مورد استفاده قرار گیرند؛ اما زمانی که سروش بعد از گذشت چندسال از تولید و طراحی هنوز نمیتواند خود را به سطح قابل قبولی در ارائه خدمات به کاربرانش برساند چگونه باید انتظار داشت که کاربران فضای مجازی هم آن را دنبال کنند و به دنبال جایگزین دیگری نروند؟
آنچه مشخص است، سروش میخواهد در رقابت تنگاتنگ نرمافزارهای خارجی با قدرت وارد شود و کاربران ایرانی را باتوجه به امکانات بومی و خاص خود شگفت زده کند، اما لازمه این رقابت تنگاتنگ ارائه خدمات مناسب و اطمینان بخش به کاربران است. صرف اینکه محیط جذاب، میتواند در افزایش مخاطب موثر باشد، امنیت اطلاعات کاربران در این نرمافزار هم باید مد نظر طراحان آن قرار گیرد و در این زمینه هم نظر کاربران را جلب کند.
ضرورت داشتن یک پیامرسان داخلی با امکانات برابر در مقابل نمونههای مشابه خارجی سالهاست که احساس میشود، نرمافزاری که نیازمند استفاده از پهنای باند اینترنت نباشد، سرورهایش در داخل بوده و به صورت رایگان و تحت اینترانت ملی در اختیار کاربران قرار گیرد. حال که سروش این وظیفه را بر عهده گرفته است باید بتواند نواقص خود را رفع کرده و در نوع خود بهترین باشد.
رابط کاربری پیامرسان سروش ناخودآگاه ما را بهیاد پیامرسان وایبر میاندازد که دارای قابلیتهایی ازجمله امکان ایجاد کانالهای تعاملی، چتگروهی و دونفره، ثبت نظر و لایک، ارسال فایل صوتی و تصویری، جستوجو در بین مطالب، افزایش تعداد اعضای گروه تا ۲۰۰ نفر، مشاهده موقعیت مکانی افراد به کمک مکانیاب، کنترل و مدیریت دسترسی اعضای کانال توسط مدیر، قابلیت ایجاد ربات و تماسصوتی است.
با تمام این اوصاف، نقص بزرگ این اپلیکیشن وجود کندی و هنگی آن است که این موضوع در مورد پلتفرمی که درصدد جذب کاربران سرویسهای خارجیست قابل قبول نیست. نکته قابلتوجه درباره سروش، داستانی است که مربوط به امنیت آن است. همانطور که میدانید بعد از نصب یک پیامرسان برروی گوشی، تازمانیکه شما نیازی به ارسال عکس یا ویدیو ندارید، برنامه از شما مجوز دسترسی به آنها را نمیخواهد. اما پیامرسان سروش تا زمانیکه شما این اجازه را ندهید باز نمیشود! غیر از آن هیچ توضیحی درمورد میزان امنیت اپلیکیشن داده نشده است تا خیال شما را از بابت امنیت آن در برابر هکرها راحت کند. از طرف دیگر در بخش قوانین این پیامرسان موردی وجود دارد که تا اندازهای قابل تامل است آن هم «مسئولیت نشر اکاذیب در چتهای عمومی و خصوصی است که بهعهده خود کاربر گذاشته شده است».
در جای دیگری نوشتهشده که: «اطلاعات دستگاه کاربر (نوع و نسخه سیستمعامل، اطلاعات سختافزاری و غیره) ممکن است بهمنظور ارائه خدماتی بهتر و متناسبتر جمعآوریشده و مورداستفاده واقع شوند.»؛ اما قید نشده که چرا باید این اطلاعات در اختیارشان باشد؟ بد نیست بدانید که شما به سروش اجازه میدهید حساب کاربری کاربرانی که بهقول خودشان ناقض قوانین هستند و همچنین کاربرانی که یک سال از آخرین فعالیت آنها میگذرد را بدون اطلاع قبلی بهطور موقت و یا دائم غیرفعال کند. لذا باید گفت، سروش تا زمانی که نتواند امنیت، سرعت و قابلیتهای خاص خود را به حد مطلوب برساند، مخاطب پسند و فراگیر نخواهد شد.
وهاب خدابخشی